'Waar zijn je wimpers?'

Diva gedrag in de coulissen en achter de schermen!

Al jaren werk ik met vrouwen en help ik ze te verblijden en te bevrijden van binnenuit, met lijf, lust, liefde, lol en leven. Maar soms snap ik mannen wel die klagen over het gedrag van vrouwen. Vrouwen zijn fantastische wezens, vooral als ze voluit durven zijn wie ze zijn en dat de ander ook van harte gunnen. Maar als ze onder de gordel gaan omdat ze iets niet kwijt kunnen van zichzelf in het leven of gewoon omdat ze bloed onzeker zijn of omdat ze denken dat het podium in de wereld voor vrouwen te klein gebouwd is (wat ook zo is), dan kunnen het soms echte krengen worden. Geloof mij maar! En ik, als eeuwige zusterschap-aanhanger mag dit heus wel een keer zeggen.

Natuurlijk is dat podium te klein gebouwd, we leven nog altijd in een door mannen gedomineerde maatschappij, in een patriarchale wereld, of mannen en vrouwen dat nu leuk vinden of niet. Dus ja, het podium is klein. Té klein. Maar we zijn niet langer huismussen die geen hamer kunnen hanteren en we zijn ook niet langer alleen maar diva’s waar alles voor klaargezet en gebouwd moet worden zodat we geen teennagel breken. Kom op zeg. We kunnen toch gewoon dat podium groter maken, elkaar omhoog klappen, uitbundig genieten van de prachtige kracht van de ander en elkaar omarmend dat podium vergroten. Huppakee, gewoon met elkaar de schouders eronder en de borsten vooruit en bouwen maar. Net zo groot, tot we er met ons allen op passen. Voordat we er allemaal oppassen zijn we niet klaar met bouwen. En kunnen we elkaar dus soms heel moeilijk vertrouwen.

Maar het kan allemaal ook anders. Diva’s en hun gedrag ken ik van binnen en van buiten. Helaas. Want ik kan er helemaal niets mee. Ik ben heel ongeschikt in het omgaan met diva’s. Hoe mooi ik ze ook vind on stage, op het podium, in the spotlights. Ik heb tijdens mijn shows wel eens de diva proberen neer te zetten, maar grapjas Pippi Langkous steekt daar altijd een humoristisch stokje voor. Ik bewonder ze mateloos, dat wel. Stiekem. Ik kan eindeloos naar diva’s kijken en me afvragen hoe ze iedereen zo aan het werk weten te houden en krijgen en hoe het kan dat er niets breekt bij hun. Bij mij gaat alles stuk, ik ren vooral zelf keihard en moet daarnaast wel eerlijk bekennen dat mijn geluk niet stuk kan. Ik kijk blijer dan de meeste diva’s. En ik voel me absoluut doodongelukkig tussen de diva’s. Ik heb het menigmaal geprobeerd. Ik begrijp jullie wel, mannen! Diva’s zijn onmogelijk. Je doet het nooit goed genoeg, je krijgt steeds een niet zo stille pinnige hint onder de gordel en je moet altijd nog net iets harder werken en dat applaus blijft dan toch, hoe je ook gerend heb, alsnog uit.

Er wordt allemachtig veel geschreven over narcistisch aangelegde mannen en hun machtspositie in de wereld, maar onderschat in godsnaam niet de diva. Diva's zijn dol op entertainment. Ze willen ge-entertaint worden of entertainen zelf in de volle spotlights. En helaas komen ze ook op de dans af, dus ontduiken kun je ze niet in mijn beroep.

Vorig jaar op een internationaal dansfestival werd mij vlak voordat ik opging gevraagd: ‘Waar zijn je wimpers?’ De vraag klonk al niet al te aardig, maar ik ging toch even van het beste uit en snapte de vraag oprecht niet. Dus ik wees goedmoedig naar mijn ogen, er vanuit gaande dat de desbetreffende vrouw blijkbaar even een strontje in haar ogen had en alles niet zo helder zag. Ze bedoelde mijn nepwimpers, die ik niet heb. Als buikdanseres kun je jezelf niet professioneel noemen, zonder die dingen: nepwimpers dus. Ze horen bij de show. Maar ze horen niet bij mij. Dus hoor ik dan niet thuis in shows? In de showbusiness? In de danswereld? In de entertainment industrie? Ik heb geen flauw idee. Ik twijfel er steeds vaker aan.

Die avond was het sowieso geen pretje achter de schermen, want hoewel er altijd en dan ook altijd engelen rondlopen, ook in deze wereld, werd mij ook nog gevraagd: ‘Waar is de rest van je kostuum? Is dat alles?’ En dan te bedenken dat zij hun kostuum, superduur en wel, hadden gekocht en ik alles tot en met de laatste pijnlijke kraal zelf in elkaar had gezet.

En ook: ‘Je bent zeker een beginner met al die attributen?’

Excuse me, wat heeft dat er nu mee te maken? Ik dacht en hoopte zo allemachtig van harte dat het in de Burlesque scene beter zou zijn, maar helaas. Nee. Hoe mooi ik de essentie, de bedoeling en bezieling erachter ook vind. Het was voor mij een bittere pil, to swollow. Ik dacht nog altijd dat ik op een goede dag helemaal ergens bij zou horen. Ik heb nooit begrepen hoe een andere vrouw die deze opmerkingen maakt, hier op welke manier dan ook gelukkiger van kan worden. Ze kijken er ook standaard zuur bij.

Toen ik net lekker in een cakeje zat te happen omdat ik nog niet op hoefde, zei een andere danseres luid, duidelijk en demonstratief: ‘Ik eet maar drie appels per dag. Appels zijn heel goed voor de lijn en tegen de eetlust.’

‘Goed om te weten’, zei ik. Ik vond het onaardig terug te zeggen dat ze een beetje op een zure appel leek, dus dat hield ik braaf voor me.

Ook in mijn eigen cursussen wandelen of eerder zweven de diva’s af en toe voorbij en als ze de gezellige sfeer verprutsen in de studio leg ik gewoon de hele cursus stil. Nee, ik werk niet met diva’s of hun divagedrag. Het zorgt voor strijd, ijdelheid en onzekerheid, drie ingrediënten die ik nu net totaal niet vind passen binnen de kunst, danswereld, entertainment en in de vrouwen-empowerment. Ik snap heus ook wel dat de diva’s onzeker zijn, maar ze zijn godallemachtig doodvermoeiend. Een diva op het podium is prachtig, adembenemend mooi. Maar achter de schermen hoort ze simpelweg niet thuis, vind ik. Want het is nooit goed genoeg en er valt altijd wel iets te zeuren. En ik ben erg voor gezellig en gewoon vriendelijk doen tegen elkaar.

Ik vrees ook dat deze corona tijd echt een tijd van divagedrag is want diva’s hebben récht op hun feestjes, hun uitjes, hun wijntjes en hun vertier. En nu de wereld en anderen daar niet voor zorgen moeten ze bouwen en vertrouwen op zichzelf. En dat is geen gemakkelijke klus.

Ikzelf heb de neiging me als een malle in het rond te werken voor diva’s en ze te pleasen waardoor hun gedrag enkel verergerd en waardoor ik uiteindelijk op zeer ongelegen tijdstippen ontplof. Als je ontploft bij een diva kun je heel erg lang op vergeving en redemption wachten. Het duurt zo lang, dat je tegen die tijd echt je wimpers kwijt bent.

Laten we de diva haar podium gunnen en laten we vooral ook beseffen dat ze nergens recht op heeft of in ieder geval even veel recht als alle soorten en mensen en rassen en wezens op deze planeet, niet meer en niet minder. En ja, de diva is mijn uitdaging maar ik geloof dat ik vooral nee moet leren zeggen als ze achter de schermen en in de coulissen verschijnt.

Zodat alle ellendige concurrentiestrijd en ijdelheid onder vrouwen eindelijk voorgoed verdwijnt.

Ga je mee, grotere podia bouwen, waar iedereen op past. So what als je nagels ervan breken of je wimpers ervan afzakken? Ga je mee elkaar omhoog klappen? Doe je mee, aan werkelijke vrouwen empowerment? En zullen we dan nu beginnen en niemand buitensluiten?

Dát lijkt me nu pas echt leuk!