Status hebben en serieus kijken
Status en Serieus kijken...
De foto's waarop ik serieus kijk, heb ik altijd direct moeite mee. Ik vind een serieus hoofd bij mij gek staan. Alsof het niet klopt. Expressief, ja. Huilend, schreeuwend zelfs, ook prima. Gek, helemaal goed. Luid schaterend of half verstrooid, I can handle it. Maar serieus, lieve help nee. Ik wil daar direct van wegrennen en ze bovendien weggooien. Ik krijg misschien in mijn werk teveel serieuze, uitgestreken koppen te zien. In het begin. Ik heb er een beetje een hekel aan gekregen, aan die eeuwige hoofden zonder emoties, als uitgestreken doeken, een 'bushoofd' noem ik het ook wel. 'Laat vooral niemand zien hoe je je voelt en wat je beweegt.'
Nu kreeg ik een tijdje geleden een paar heel blije foto's binnen van de ongelofelijk getalenteerde Nathalie van Gevangen Licht. (Ik had meegedaan aan de Wild Goddess Shoot met haar en Shayna van Emvrouwerment.) Gek, grappig, wulps, sensueel, allemaal prachtig. Zelfs als er wat hangt of bolt of scheef zit, I don't care. Maar de serieuze foto's raakten me direct in niet zo positieve zin. Zoals de meeste mensen in het westen een serieus gezicht dragen om serieus genomen te worden, om zichzelf, hun kracht en hun kwetsbaarheid en emoties te beschermen, zo draag ik een serieus gezicht als ik op mijn kwetsbaarst ben.
Daarom vind ik de foto's tijdens mijn jarenlange kasplant-ziekte ook erg moeilijk om naar te kijken. Ik zie direct eenzaamheid, treurnis en verdriet. Een leven dat diep van binnen te veel ravijnen heeft veroorzaakt. Deze foto's vond ik eerst om die reden ook niet mooi. Maar omdat Nathalie nu eenmaal een erg goede fotografe is, kon ik ze ook niet gewoon weggooien en links laten liggen.
Ik heb mijn leven lang ook een bloedhekel gehad aan dat hele status-gedoe van mensen. Doe gewoon wat je moet doen en doe het met heel je hart. En laat anderen hun eigen ding doen. Mensen krijgen respect van mij omdat ze zijn wie ze zijn en omdat ze doen wat ze doen. Niet om wat ze gestudeerd hebben, niet om waar ze wel of juist niet vandaan komen. Niet om hun status.
Ik heb geen liefde voor macht. De meeste mensen roepen dan direct: 'Nee, ik ook niet!!' Maar check eerst eens even of je ook de deur van je portefeuille, je huis en je hart opent voor zij die niets te bieden hebben. Zij die dakloos zijn, wanhopig, ziek of op zoek naar asiel. Als je dan nog kijkt naar de mens in plaats van naar de status van die mens, dan hoor je bij degenen die niet de macht maar de mens liefhebben. Zonder enige status.
Dus mijzelf serieus nemen in wat ik doe, vind ik een hele klus. Ik voel het vooral als spelen zoals ik vaak zeg. Helen, delen, strelen, spelen. Ja, dat doe ik allemaal. Maar het probleem is in deze wereld dat als je jezelf niet serieus neemt, een ander heel gemakkelijk over je heen walst of denkt dat je zonder de credits kunt. Ik besef dat meer en meer. In mijn innerlijke Diva Divine gaan staan die respect geeft én krijgt en tegelijkertijd wél blijven spelen. Mijn onschuld en puurheid beschermen en houden van mensen in plaats van macht.
En misschien moet ik mijn meest serieuze gezicht of kant ook eens serieus gaan nemen. Wat wil zij en waarom kan ik zo moeilijk naar mijn eigen serieuze kop kijken? Waarom ziet ze er in mijn ogen zo broos, zo kwetsbaar, zo oud, zo statig en zo doorleefd uit als ze niet lacht of gek doet of uitbundig is? Wat heeft ze nodig?
En nee, dat betekent voor mij allerminst dat mijn lach, mijn expressie, mijn pretbek of huilende, schreeuwende, eenwordende foto's niet echt zijn. Ze zijn allemaal aspecten van mij. Mensen laten lachen zal waarschijnlijk altijd mijn nummer één hobby en werk blijven. Status is niet mijn ding. Respect wel.
Even wat overwegingen van een vrouw die in bed ligt en werkt, met duizelingen in haar hoofd en continue piepen in haar oor.
Fotocredits: Nathalie van Gevangen Licht. Wild Goddess Shoot.
