My Date with the Divine
My Date with the Divine...
Ik noem whirling altijd mijn afspraakje met God of my highway to heaven. Ik heb zowel in Griekenland, als in Turkije, als in India op hemelse live klanken van muziek dagenlang, wekenlang, maandenlang en urenlang 'gewhirlet', gewerveld tot ik sterretjes zag en vlinders voelde en een vuurvogel was die 500 jaar kon vliegen.
Ook toen ik herstellende was uit de rolstoel begon ik met al mijn duizelingen en verlammingsklachten weer met wervelen. Het lukte. Maar het lukte alleen maar als ik voortdurend een mantra koos om te herhalen en heel langzaam begon. Daar waar ik ooit toen ik jonger was de sterren van de hemel had gewerveld, wervelde ik nu als een oude slak. Maar ik vond het in die tijd al heel wat dat het überhaupt weer kon.
Ik geloof als danstherapeute sowieso heilig in de helende kracht van dans en beweging. Maar wervelen is voor mij volledige extase en vrijheid, een goddelijk soort extase en vrijheid opgewekt door en gevoeld in het eigen lichaam. Voor mij bestaat er bijna niets dat hemelser is dan dat.
Afgelopen weekend ging ik naar een workshop van Iris van der S(t)ar, die ik al een tijdje volg op fb. Ze wervelt zo vrouwelijk, zo vrij, zo los met haar haren en hoofd en armen. Haar hele wezen lacht zodra ze draait. Echt prachtig om te mogen aanschouwen. Als een vrije kunstenares wervelt ze in de meest fantastische gewaden zonder ophouden en ik kan er uren naar kijken.
Het lichaam in extase van het goddelijke; dat is echt betoverend om getuige van te mogen zijn. Ik reisde helemaal af naar Rotterdam om wat nieuwe technieken van haar te leren. Want ondanks dat ik de Sufi technieken ken en er ook heel veel van houd, wil ik ook zo los kunnen gaan al wervelend met vooral mijn hoofd en haren. Het voelt dan voor mij minder als goddelijk gebed, minder als heilig en sereen. Meer als kunstenares de vrouwelijke weg van extase en emotie onderzoekend.
Toen Iris zei dat wervelen al je lichamen en velden aanraakt en dat je dus ook getriggerd kunt worden in weerstand en emotie, dacht ik direct geheel overtuigd: niet bij mij. Het heeft voor mij altijd enkel de functie gehad van highway to heaven, van extatisch gebed. Ik raak direct spiritueel ontroerd en gevangen in de cirkel van het draaien, oftewel 'natural high'. Maar als je dus de vaste structuur loslaat, heb ik dit weekend gemerkt, kan er nog veel meer gebeuren. Ik werd ontzéttend emotioneel. En dat is me, sinds ik begon met wervelen vanaf mijn 26e nog nooit eerder gebeurd. Wel bij dansen, maar nooit bij wervelen.
Ik wervel tegenwoordig gemakkelijker via rechts in plaats van links en volg al een tijdje de behoefte van mijn lijf daarin in plaats van volgens de regels per se via links te gaan. Als mijn rechterbeen het standbeen is met mijn verbrijzelde knie, dan kan ik met links draaien en dan houd ik het langer vol. Hoewel het begin direct goed ging en ik heerlijk in allerlei verschillende wervelrokken en met verschillende wervelattributen losging, kwam al na tien minuten wervelen de pijn in mijn benen. En zodra ik dat voelde wilde ik naar de vloer, in plaats van zo lang mogelijk door te gaan zoals ik normaal doe. Ik lag op de vloer en voelde me oud en af. 'Mijn lichaam is op. Mijn lichaam kan niet meer,' bleef het maar door me heen galmen. Na er een tijdje bij gelegen te hebben begon ik weer met wervelen en kon alleen maar huilen.
Ik wervelde al huilend. Voor het eerst in mijn leven, geen extatisch, blij gezicht, maar met huilende kop wervelde ik rond. En het voelde alsof ik praatte met God of de Bron of mijn eigen ziel. Iris had aan het begin gezegd: 'Ga gewoon op onderzoek uit, ook als je weerstand voelt of misselijk wordt, het ergste wat er kan gebeuren is dat je overgeeft of valt.' En het bleef al wervelend maar door me heen galmen: 'Het ergste wat er kan gebeuren is dat je valt, valt, valt...'
En dat voelde verschrikkelijk. 'Vallen is verschrikkelijk', schreeuwde direct een stem terug in mijn hoofd. 'Als je valt raak je alles kwijt, dan word je ziek, dan beschadig je je benen en zullen ze nooit meer opstaan. Dan raak je de hemel kwijt. Dan raak je jezelf kwijt.' Ik wervelde door, de tranen biggelden over mijn wangen.
Ik bleef zuchten, klank maken, alles waarvan ik weet dat het me helpt in het hier en nu te blijven. Ik zag opnieuw het skiongeluk voor me van voor mijn dertigste, toen ik nog geen fysieke angst kende met betrekking tot risico's nemen en ik me van de zwarte piste afstortte achter mijn broers aan. Ik stond boven aan die berg en wist dat ik zou gaan vallen als ik zou gaan en toch ging ik. Ik kreeg een levenslange gecompliceerde en verbrijzelde knie na één verkeerde inschatting. Ik vond skiën en schaatsen en skaten heerlijk, ik vond het allemaal hemels, maar heb het nooit meer gedaan.
Ik heb het nooit over die knie, maar die knie, MIJN knie, is de reden dat ik mijn extase niet meer kan leven, niet meer zo volledig kan opgaan in het dansen. Niet eens de ellendige ziekte die later kwam, maar de knie. Voor elke extatische dansrit de hemel in loop ik al jaren, weken tot maanden met een dikke pijnlijke knie rond. Ik moest stoppen met Afrikaans dansen en gaan buikdansen, vanwege mijn knie. Ik moest stoppen met salsa dansen en gaan tango dansen, vanwege mijn knie. Uiteindelijk moest ik zelfs stoppen met sensual floorwork en bepaalde bewegingen binnen Burlesque. Want mijn knie wordt met de jaren slechter in plaats van beter. Het was ooit een ongeneeslijk been, 'Ik moest er maar mee leren leven' zei de dokter. Dit weekend hinderde mijn knie mij zelfs bij het wervelen.
'Onderzoek alles wat het in je raakt', had Iris gezegd en dat deed ik. Ik wervelde iets langzamer, iets zachter en huilde tranen met tuiten omdat mijn lichaam, in tegenstelling tot de ervaring van veel andere mensen, mijn ultieme vrijkaartje is geweest in mijn leven. Ik had zo'n sterk lichaam, dat ik via mijn lichaam vrij was, extase ervaarde, de hemel kon bereiken, op eigen houtje. Zonder drugs, zonder minnaar of minnares, zonder alcohol, zonder partner.
Ik had niets en niemand nodig.
Als ik danste, werkelijk ritmisch vrij, wild en extatisch danste zoals bij Afrikaans dansen en wervelen had ik niemand meer nodig. Ik was volledig een met mijn ziel, met mijn extase, met de hemel zelf. Vrij van elk verlangen.
Veel mensen zeiden me dat ik niet zo moest treuren vlak na het ongeluk. Het voelde echt als een levensgrote ramp voor mij. 'Er zijn veel ergere dingen. Bovendien dans je nog steeds iedereen eruit. Zowel qua energie als qua techniek.' Maar dansen was voor mij geen wedstrijdje met anderen maar een ticket naar vrije, extatische en hemelse energie. Ik was mijn rechtstreekse kanaal naar God verloren. Want de pijn in mijn been floot mij voortdurend terug naar hier in plaats van dat het mij ondersteunde naar daar. Ik werd bang voor heel veel. Voor paardrijden (want dan kun je vallen), voor bergen beklimmen, voor rennen, voor sporten. Maar ik bleef altijd mijn beenspieren trainen omdat ik als de dood was niks meer te kunnen.
Dit was allemaal nog ver voordat de Grote Ziekte kwam en mijn hele systeem lam legde en me zelfs weerhield van zelfstandig lopen.
En dit weekend was de eerste sessie of workshop dat ik gehuild heb om het skiongeluk, mijn grote levensramp. De dag waarop mijn lichaam mij niet langer enkel met een gratis ticket naar de hemel bracht (en ik overal in en af durfde te springen), maar nu ook de kracht had mij gratis en rechtstreeks naar de hel van pijn te sturen. En ik bleef wervelen en doorvoelde al deze momenten. Ik doorvoelde al die momenten dat mijn lichaam mij naar de hemel had gebracht en al die momenten dat ik via mijn lichaam de hel had ervaren. En ik huilde en wervelde. De ziekte, hoe ellendig en langdurig ook, heb ik altijd symbolisch kunnen begrijpen. Het ongeluk nooit. Het voelde echt alsof het nooit had mogen gebeuren. En het een gemeen spelletje van het lot was. Alsof ik die dag het verkeerde lootje had getrokken die niet voor mij bedoeld was.
Al wervelend kwam er toch nog een antwoord: 'Laat je vallen.' Dus opnieuw liet ik me nog eens vallen op de grond en huilde. Ik heb me maar een paar keer in mijn leven werkelijk voor de volle honderd procent overgegeven aan een ander en dat liep altijd slecht af. 'Je zult opgevangen worden,' hoorde ik nu. De grond leek inderdaad een zachte bedding. Ik heb twee keer in mijn leven gezegd tegen iemand: 'Ik heb je nodig.' Dat zijn vier woorden die ik verder nooit in mijn leven mijn strot uit kreeg, nooit gebruikte. Soms heus wel dacht en zelfs in mijn dagboek schreef, maar ik heb ze maar twee keer uitgesproken en waarachtig gemeend. In beide gevallen liep de persoon in kwestie van me vandaan.
En ineens voelde ik de drang om heel zacht weer te gaan wervelen, het licht brak aan alle kanten door de ramen en mijn tranen stopten.
'Ik heb je nodig, mijn lichaam, mijn extase, mijn vuur, mijn ziel, om mij op te vangen. Mijn vuur is altijd zo groot geweest dat mijn lichaam er door brak.'
De extase was te veel om te dragen voor mijn lijf. Ik kan het niet anders omschrijven. Al klinkt het raar. Dat wat extase en vuur draagt, kan soms juist heel breekbaar zijn.
'Haal je ego eruit. Laat niet je onafhankelijke trots voor je bepalen of je wel of niet de hemel kunt bereiken. De hemel is open, ook als je lichaam je vuur niet meer kan dragen, Laat je vallen. Je wordt opgevangen. Maak je bewegingen zachter en vloeiender, de extase is nog steeds van jou.'
'Geen: ik heb niets en niemand meer nodig, maar: ik heb je nodig. Haal je trots eruit.'
En juist op dat moment dat ik zachtjes door wervelde en eindeloos door kon gaan en even geen pijn meer voelde maar opnieuw goddelijke extase, werd deze foto genomen. Een geschenk uit de hemel wat mij betreft.
En dat is een heel lang verslag van tientallen gebeurtenissen die ik dit weekend al wervelend voorbij zag komen, om huilde en een plek gaf. Te veel herinneringen en gebeurtenissen en sommige te intiem om hier te benoemen.
Ook de pijn dat mijn lichaam wel de extase van de hemel en de ziel kon bereiken (zoals veel mensen juist niet goed lukt) en geen kind kon baren (wat zoveel mensen wel lukt). Waarom dan?
En de angst als mijn lichaam het even niet doet, iemand of iets nodig te hebben.
De PTSS die opgekomen is, simpelweg door zo ziek te worden en overgeleverd te zijn aan zoveel hulp. En mijn ziel die als een zachte engel me influisterde: 'Je wordt opgevangen, haal je angst en trots eruit. Je ziel leidt je lichaam en dat heeft het altijd gedaan. Ook als het even niet zo leek.'
'Ik heb je nodig.' Dat is sinds dit weekend mijn nieuwe mantra. Deze mantra haalt mijn ziel dichterbij en tackelt mijn ego die zijn hele leven lang keihard 'Ik heb niemand nodig!!!' geroepen én gedanst heeft. Niet meer op dat deuntje dansen. Alleen nog maar de 'ik heb je nodig' dans. En de ziel zal komen, de hemel zal afdalen en me halen. Ik zeg het niet tegen iemand in het bijzonder dit keer. Er kan niemand weglopen. Alleen ik. En ik loop niet weg. Ik blijf staan en dans door en reik mijzelf de hand. Stap voor stap met draagkracht naar mijzelf. Al wervelend en al huilend openen zich de poorten van de hemel. Ja, ik heb hemel en hel gekend en doorkruist via mijn lichaam. Natuurlijk is mijn lichaam 'vervroegd aan het verouderen' zoals mijn huisarts vorig jaar zo spookachtig meedeelde.
Het is oké. Het is een proces, maar het is oké.
By Pippa
