Blije Belevenissen: herstellen en herbronnen

Voor het eerst in mijn leven ging ik drie dagen lang herbronnen in mijn eentje, op retraite naar de bronbaden. Overal hingen bewegende bedden aan stevige kabels, hangmatten bij een vijver en een kruidentuin, de ene belevenis na de andere, van: vuurmeditaties naar ademsessies, droomreizen en sjamanistische opgietingen naar een tripje Schotland in de kelo. Werkelijk waar, wat een reis! Ondertussen las ik heerlijk twee boeken uit in minder dan drie dagen waarbij de ene echt super lachwekkend was.

Ze hebben daar ook een nieuwe sauna: een soort grot met wanden van amethist. Ik keek letterlijk mijn ogen uit. Er bestaat bijna geen grotere fan in deze wereld van stenen dan ik. Ik raakte ze steeds aan en vroeg ze of ze het niet te warm hadden. Ben het zelfs even gaan checken bij de ‘kenners’ daar. Ik kan het niet aanzien als stenen het niet naar hun zin hebben. Ik heb het ook aan de stenen zelf gevraagd maar ik kreeg het idee dat ze het naar hun zin hadden. Gek genoeg. Ze houden net als ik van hitte.

Het is ook altijd hilarisch als ik naar een hotel ga (wat ik extreem weinig doe) dat de schoonmaakster die mijn bed dan opmaakt geen idee heeft wat ze met al die gevonden joekels van stenen in mijn bed moet. Ze liggen aan het eind van de nacht overal door mijn bed heen. Wat ik dan zo ongelofelijk lief en aardig vind is dat ze er altijd iets creatiefs mee bedenkt. Ze zet ze dan keurig en heel mooi bij elkaar op mijn nachtkastje of legt ze midden op mijn tas of op mijn kussen (‘doe er iets mee, er slingeren wilde stenen door je bed’). Ik kan dat zo waarderen. Alleen in Madeira waar ik wel tien dagen aan een stuk was samen met Fakteh, besloot de vrouw ter langer leste dat dit blijkbaar de bedoeling was en legde ze gehoorzaam naast mijn kussen als het bed was opgemaakt.

Er zijn ook mensen die je dan vragen of je je wel vermaakt in je eentje in de sauna. ‘Is dat niet saai, zo alleen?’

Ehm… wat bedoelen ze in Godsnaam? Wie zou zich niet vermaken in een oord met zoveel mogelijkheden, bedden, hangmatten, chillplekjes, baden en opgietingen. En als ik alleen ben, of dat nu op vakantie of op reis is, zit ik in een soort continue droomwereld, een magische wereld waarin alles in flow is. Zalig! Bovendien ontmoet je altijd de leukste mensen en beleef je de meest bijzondere avonturen als je ergens alleen heengaat.

Toen ik langs een soort massagestraat ging in het bad stonden er twee jonge meiden naast mij van rond de twintig. Ze waren zo grappig en lachten zo aanstekelijk dat ik op den duur mee begon te lachen.

‘Sorry, ik wil niet afluisteren maar jullie zijn hilarisch!’

Ze zeiden dingen als:

‘Ja, die meid heeft wel een wauw innerlijk maar ze heeft geen uiterlijk. En die andere meid heeft een wauw uiterlijk maar geen innerlijk.’

Ik zag dat direct voor mij, mensen zonder innerlijk of zonder uiterlijk.

Het waren uitbundige, vrolijke, ronde, bloedmooie meiden.

‘Jullie hebben een prachtig uiterlijk in ieder geval’, zei ik.

‘Ja, dat klopt, maar wij hebben dan weer helemaal geen innerlijk.’

En we proestten het uit met elkaar. Vrouwen die overtuigd zijn van hun mooie uiterlijk maar twijfelen aan hun innerlijk? Ik geloof dat ik mijn toekomstige doelgroep heb gevonden!

Die ene beklaagde zich ook nog dat er alleen maar mannen boven de 60 op haar vallen.

‘Dat is wel een beetje oud voor jou. Zelfs voor mij’, zei ik.

Toen keek ze voor het eerst bloedserieus: ‘Vind je? In films ontmoetten ze altijd iemand in een boekenwinkel, ik denk dat ik daar eens heen moet, want hier is niets te vinden in dit bad.’

“Lees je graag boeken?’

‘Nee, dat niet,’ schaterde ze. Wat een zalig stel meiden.

De dag erop besloot ik last minute een massage te boeken wat nog kon. Ik werd meegenomen door een jonge man die Achmed heette. We hadden direct een klik. Hij begon met masseren in Dubai, waar iedereen aardig maar stinkend rijk is, volgens hem. Hij kwam uit Syrië. En voor wie het niet weet: ik heb een ongelofelijke zwak voor Syriërs. Ik geef het maar gewoon toe. Ik heb ongelofelijk veel Syriërs ontmoet in de meest erbarmelijke omstandigheden toen tijdens de vluchtelingencrisis op Lesbos en ook nog daarna in Nederland (in veel betere omstandigheden) en ze zijn altijd, gewoon altijd (!) aardig, vriendelijk, liefdevol, open, goedlachs.

Ik vertelde hem dit.

‘Wat een aanwinst moet jij zijn voor dit bedrijf, met ervaring zelfs in Dubai. Cool!’

Ondertussen masseerde hij mij.

‘Wij leven met liefde in ons. Wij hebben love in onszelf. Daarom houden wij ook van andere mensen. Zelfs als ze me haten dan houd ik nog van ze. Ik kan geen mensen haten. Maar ik vind de mensen hier raar en hard alsof ze de liefde zijn verloren in zichzelf. Er is veel racisme maar eigenlijk zie ik vooral een gebrek aan innerlijke liefde. En ook een gebrek aan uiterlijke liefde alsof zelfs families en geliefden niet meer weten hoe ze van elkaar moeten houden.’

Ik vroeg wat door, hij vroeg door over mijn leven. Ik nam afscheid van hem en we hadden beide tranen in onze ogen. In een spontane opwelling gaf ik hem mijn telefoonnummer.

‘Bel me als je even weg wilt uit Oost-Groningen. Dat is geen plek om te wonen voor iemand die niet wit en Nederlands is.’

Ik hoop dat hij het doet. In Turkije was ik altijd zo dankbaar voor mensen die mij zomaar spontaan toelieten in hun leven en vriendenkring, als buitenstaander zonder familie en vrienden.

Ook deed dit uitstapje me denken aan de hete bronnen in Lesbos, waar ik altijd naartoe ging in de maanden dat ik ging herstellen. Tijdens mijn ziekte reisde ik ieder jaar met rolstoelhulp en al af naar Lesbos. De voornaamste reden was de rust, de zee, het zout en de hete bronnen.

Nou moet je je echt iets heel anders voorstellen bij die hete bronnen dan bij de bronbaden in Nederland. Ten eerste was het loeiheet water. Fakteh die er ooit blijmoedig naartoe ging samen met mij, verbrandde direct een teen en wilde er nooit meer in. Dit bronbad was mijn redding. Hoe heter, hoe beter, hoe minder pijn en klachten. Je mocht er maar drie minuten in, anders kon je daarna flauwvallen. Het was een super klein, totaal vervallen plekje met afgebladderde verf aan de muren. Er werkte een vrouw die altijd op slippers sliep en elke keer exact hetzelfde zei als je binnenkwam, hoe vaak je ook kwam (en ik ging drie keer per week een paar maanden lang, jarenlang) Het kostte om precies te zijn 4 euro. En dat vond ik er dan weer zo sympathiek aan. Voor iedereen haalbaar en betaalbaar, geen toeristisch gedoe. En je dook zo na afloop de koele, wilde zee in.

In Turkije ging ik veel naar de hamam maar dat was al wat chiquer dan op Lesbos.

Het is zo allemachtig belangrijk op tijd te herbronnen en te herstellen! Sommige mensen laden op aan anderen of op feestjes. Ik hoor niet bij die groep. Ik laad op aan stilte, natuur, elementen, water, mezelf, schrijven, lezen en niets hoeven. Dat is mijn droomwereldje. Ik herinner me zo goed de maanden dat ik tot eind december in Lesbos bleef en pas eind augustus daar aankwam na alle infusen en kuren.

Overal: stilte! Geen toeristen, alleen maar twee andere schatjes van vrouwen die ook in dat herstelhuis verbleven. De bedden waren slecht, de ramen lieten tocht en kou door en de kachels volstonden amper. Maar wat een maanden waren dat! Ik op mijn gele scootertje door weer en wind naar de hete bronnen en de olijfhout werkplaats, werkend aan mijn eigen kunstwerken en beeldhouwwerken van olijfhout en zwerfhout. Een beetje haken, elke dag wandelen, elke dag de zee in, hoe koud ook en verder niets aan afleiding of aan prikkels.

Later werd ik zelfs gastvrouw van deze herstelplek. Het is iets wat ik sinds mijn ziekte altijd heb willen doen: mensen helpen herstellen en herbronnen. Dat ze zich weer kunnen opladen, hun zintuigen kunnen laten voeden en strelen, hun eigen directe poorten en talen naar de Bron weer terugvinden, zich herinneren: de eenvoud van het leven!

Ik zou nog steeds graag zo’n hersteloord willen beginnen, gewoon ergens waar het simpel en betaalbaar is en waar je net als daar aan een grote tafel kunt aanschuiven en iedereen zonder mobieltje met elkaar praat over alles wat het leven leuk of moeilijk maakt. Geen verboden onderwerpen, alleen maar menselijkheid, opladen, ontladen, afleggen. Vinden, verbinden en opnieuw beginnen. Met altijd wel iemand in de buurt waar je even je hart kunt uitstorten. Ik was in die maanden daar chronisch kunstzinnig zoals ik altijd zeg. Ik kon niet stoppen met creatieve projecten, het hele hersteloord hing vol met mijn zwerfhout projecten en andere kunstzinnige uitingen. Zelfs de auto van de eigenaar verfde ik vol met vlinders (op zijn verzoek weliswaar).

Deze drie dagen in de bronbaden van Nederland hebben mij weer teruggebracht bij die droom. Mensen een plek, een ruimte en gevoel geven waar ze kunnen ontladen en opladen aan de Bron zelf. Een plek waar prikkels van het verkeerde soort even wegvallen en waar de zintuigen gestreeld worden met de fluisterende stem van de eigen Bron.

De droomwereld realiteit maken. De uiterlijke wereld even kunnen buitensluiten om jezelf en de bron weer binnen te halen.

En daarom verheugt het mij zo dat ik vanaf september brondagen ga verzorgen, vijf maanden lang. Ik heb er veel ervaring mee. Zowel in het helpen verzorgen van herstelweken en brondagen als in het volgen ervan. Het is soms simpeler dan je denkt, de weg vrijmaken en vrijhouden van en naar de bron. Doe je mee? We beginnen met de training EEN MET DE BRON in september, op een prachtige, lustrijke plek voor alle zintuigen vlakbij Leeuwarden. Voor mannen en vrouwen.

Herstellen en herbronnen is van wezenlijk levensbelang, voor iedereen. Regelmatig de Bron bezoeken en je laten dragen en voeden. Hoe heerlijk is dat! In stilte, beweging, klank, kunst en aanraking…

Om in je element te zijn en te blijven, heb je namelijk wel elementen nodig!