Merry Me: Marilyn Monroe 2.0

Merry me: Marilyn Monroe 2.0 (gevleugeld en bekroond halleluja!)

Genre: Epische erotiek

Voor de show in de stadsschouwburg van Leeuwarden wilde ik een soort Oriëntaals zwanenmeer en een ode aan Marilyn Monroe (who goes oriental) doen in één. Ik heb het geweten. Tjonge jonge. Mijn shows zijn nooit gewoon een gezellig verhaaltje. Net als alles in mijn leven eigenlijk. Relaties, situaties, huizen, banen, kinderen, shows, optredens, boeken, reizen, vriendschappen, noem het maar op… het zijn altijd initiaties, inwijdingen, diepe reizen naar binnen, ware transformaties. Ik weet niet waarom ik niet gewoon eens iets kan doen zonder magie, maar er spelen altijd ik weet niet hoeveel oeroude, zeer persoonlijke maar allemachtig universele inwijdingen mee. Wat prachtig zul je misschien denken? Twee vliegen in één klap? Ehm, ja en nee. Ja, het is prachtig, krachtig, machtig, transformerend, bevrijdend, initiërend en ga zo maar verder. Maar nee, het is niet ‘lekker twee vliegen in één klap, jottum ja jee’. Het voelt alsof ik een paar honderd reisjes door boven- en onderwereld maak, voordat de show of de act in elkaar zit. Processen waarvan ik dacht ze afgerond te hebben vragen om afronding of verdieping en relaties waarvan ik dacht er al een miljoen keer om gehuild te hebben vragen ineens om een ware ode. Zo dus ook bij ‘Merry me: Marilyn Monroe goes oriental’ Het bekt zo lekker dacht ik. Maar had ik maar niks gedacht…

Pas toen ik de dans aan het maken was besefte ik dat ik een waar icoon uit de fifties uit het Westen samen wilde brengen met een hedendaagse Arabische man / zanger in één en hetzelfde liedje. Een soort liefdesduet die tijd en afstand overbrugt. Een episch liefdesverhaal dus, a la Romeo en Juliet en ja, een onmogelijke liefde dus a la Tristan en Isolde en a la Pippa en haar Turkse man. De dans was nu juist bedoeld om te laten zien: ja, ik ben klaar voor een grote zwanenliefde, ik ben blij met mezelf maar ook opnieuw klaar om te (ver)trouwen met een ander, vandaar de titel: ‘Merry me’ dat als je het leest betekent ‘gelukkige ik’ en als je het uitspreekt klinkt als ‘trouw met me’. Ja, de schrijfster wil zelfs in mijn dansen ook even aan bod komen en woordgrapjes uithalen. Maar wat er gebeurde was dat mijn liefde voor mijn Turkse ex zich in alle hevigheid (voor de miljoenste keer) aandiende. Eerst lag ik met trillende spieren van die ‘rotvleugels’ (die er zo licht uitzien maar verdomde zwaar zijn om zo luchtig door de lucht te laten zweven!) en huilend van verdriet in de danszaal, te jammeren: ‘Dit lukt me noohooihooit!’ Toen had ik heuse aanvallen die leken op de aanvallen van lyme in de tijd van mijn grote liefde die een paar keer per dag zwoeler dan zwoel de liefde met me bedreef. Toen ging ik ineens weer over de tijd van die grote liefde praten en kwamen alle prachtige, krachtige, hilarische en erotische verhalen naar boven. Ik bleek voor het eerst na de hel die ik doorkruiste toen het uitging blij te worden van hem weer uit het graf halen. Ik werd blij van aan hem denken, mijn liefde voor hem te bezingen en te bedansen. Ik werd verliefd, all over the fuck again. Dat meen je niet!!!

Toen ik beter keek naar wie het Oriëntaalse zwanenmeer gecomponeerd had, bleek dat ook een Turk te zijn. Het werd dus een ode aan hem. Aan de man die het drie jaar geleden uitmaakte, toen ik met mijn hele hebben en houwen was verhuisd naar Turkije voor de liefde en voor de liefde alleen. Toen hij het uitmaakte (omdat hij dacht dat ik vreemd was gegaan voor Gods’ sake wat natuurlijk niet zo was, omdat ik loyaler dan een hele kudde zwanen bij elkaar ben en mijn handen, huid, hart en ziel vol aan hem had) was ik zo diepbedroefd dat ik dood wilde, ook a la de epische liefdes. Ik ging zelfs uit zelfbescherming en op aanraden van vrienden twee maanden de opname in. Daarna ging ik op reis en ben ik zelfs nog twee keer terug geweest naar die man. De man die een hartstocht in mij had aangestoken die ik nooit eerder in mijn leven gekend had. Ik stond heel de dag in vuur en vlam voor die kerel. Hij was mijn grootste redding (hij kwam in mijn leven toen ik heel ziek was), hij was mijn grootste ondergang en bleek mijn grootste wederopstanding te zijn. Ware liefde dus. Gottegot. Ik heb zo erbarmelijk gehuild om het verlies van die man dat ik op den duur besloot na een heel gigantisch aantal sessies waarin ik zoveel mogelijk uitsprak en uitwerkte rondom mijn gevoelens voor hem, mijn gevoel voor hem min of meer te begraven. Ik wilde leven met een hoofdletter L: LEVEN!

En leven deed ik. Ik klom uit het dal, uit een chronische ziekte, uit de PTSS, uit de liefdesverdriet, uit de doodswenserij, uit de rolstoel, uit alle oude identificaties en verklaarde mijzelf beter en ging met trillende benen het podium weer op. Op het podium staan is geen kattenpis voor mij. Het is geen perfecte dans opvoeren, leuke technische trucjes op een rijtje zetten en uitvoeren, want daar is mijn lijf niet meer toe in staat. Het zal sowieso een levensverhaal worden, want een levenskunstenares en verhalenverteller bén ik. Maar perfectie zal het niet zijn. Niet alleen omdat ik nog steeds af en toe (behoorlijk vaak naar mijn persoonlijke mening) mijn evenwicht verlies hoe hard ik ook getraind heb, maar omdat ik allemachtig geloof in de schoonheid van imperfectie. Al is het boodschapper zijn van imperfectie geen gemakkelijke taak in deze wereld. Achter de schermen van de eerste keer dat ik ‘Merry me’ opvoerde werd mij met opgetrokken wenkbrauwen gevraagd: ‘Waar zijn je wimpers?’ Ik zei ook nog, onnozel als ik ben op dat gebied: ‘Hier immers’ en wees vriendelijk naar mijn ogen ervan uitgaande dat de vrouw in kwestie haar bril niet op had gedaan vandaag en zich blijkbaar zorgen maakte om mijn wimpers hoe vreemd ook. Het bleek dat ik de enige was zonder nepwimpers die avond. Het kon mij niet schelen. Ik had een verhaal te vertellen. En dat deed ik. Somehow voelt het als pure heling en bevrijding om daar midden in het felle podiumlicht bibberend op mijn ooit verlamde benen, gezondheid, liefde, genezing en mijn lijf weer op te eisen. Ik heb zoveel weggegeven voordat ik ziek werd dat nu ik beter word het allemachtig helend is mijn eigen zwanenpracht en –kracht te laten zien en te delen. Ik stort simpelweg mijn ziel en zaligheid uit over dat podium. Het raakt je of het raakt je niet, maar de ziel heeft gesproken. Iedere keer opnieuw.

Ondertussen besef ik dat als ik een zwaan uitbeeld op het podium of Marilyn Monroe die aan een overdosis stierf en verdacht veel gemeen heeft met mij en mijn leven voor mijn doodswens, ik die zwaan en die Marilyn Monroe dan ook echt als het ware channel. Ik heb een soort Marilyn Monroe in mijn systeem zitten nu die ze zou zijn geweest na haar dood. Marilyn Monroe 2.0 en die sexy lady die fluistert me toch een spannende plannen in mijn oren. Niet te geloven, ik krijg er rode oortjes van. Van succesvol doorbreken, een erotisch liefdesverhaal schrijven als ode aan mijzelf en aan mijn liefde voor mijn Turkse man en de gigantische niet te blussen harstocht die ons samenbracht en waarschijnlijk ook uiteen dreef. Er wachten grootse en stoute plannen aan de horizon. En sinds ik de oriëntaalse zwanendans heb gedaan zie ik overal ineens afbeeldingen en knuffels van zwanen, groot en klein, allemaal met regenboogvleugels en gouden kroontjes op dus overal in mijn huis zie je nu zwanen staan, liggen, hangen, vliegen en dansen. Een gevleugelde Marilyn Monroe die niet alleen een liefdesdans wilde maken maar een heel erotisch liefdesboek gaat schrijven als ode aan haar grote liefde al heeft die mafkees die het uitmaakte dat totaal niet verdiend eerlijk gezegd. Mijn eigen hartstocht verdient het. Een ode aan de vuur en vlam in iedere vrouw en ja daar kon Marilyn Monroe wel wat zwanenvleugels en kroontjes bij gebruiken, lijkt me duidelijk.

Als jullie me zoeken voordat ik in de herfst internationaal ga doorbreken met mijn shows: ik zit ergens in Drenthe in het bos (in de caravan van mijn overleden papa) tussen alle werkzame bedrijven door, een erotisch boek (roman) te schrijven als een soort persoonlijke liefdesbrief aan de man om wie ik eindelijk kan rouwen met een glimlach en een traan na drie jaar (zonder gek te worden van verdriet). Dit verhaal mag niet verloren gaan! Ik voel dat in mijn botten. Teveel hartstochtelijke vrouwen en verhalen zijn al verloren gegaan. Niet ik! Niet ons verhaal! Niet nu. Onmogelijke liefdes worden mogelijk gemaakt door grootse gebaren van liefde. Dat kan niet anders. One way or the other. De samenzwaan is nu aan het woord, zoals mijn dochter het noemt, niet de eenzame zwaan. En zij zal haar soulmate vinden, al moet ze tot het einde van de wereld reizen. Hoe zal deze Turkse man, mijn grote liefde en grote hartstocht kijken als er over minder dan een jaar een Engels erotisch boek op zijn deurmat ligt, geschreven door Pippa Pinuppins met een foto op de voorkant van de zwanenvrouw / Marilyn Monroe 2.0 (en wat voller, eerlijk is eerlijk)? Zal hij de roep kunnen weerstaan? Of zal een ander de roep horen en erop ingaan? Ik sta open. De inwijding was succesvol en vond voor het eerst plaats op het podium van de stadsschouwburg van Leeuwarden zonder (nep)wimpers. Marilyn Monroe goes oriental and she goes international. En als dit verhaal me niet terugbrengt bij de man over wie ik schrijf zal het me sowieso een happy ending geven, ik weet dit zoals ik dingen weet die alleen God mag weten hoe. Watch me…

Magie is soms heel alledaags, huiselijk en persoonlijk. En soms allemachtig universeel. Persoonlijke verhalen in het licht brengen hebben een kracht die niet te onderschatten is. Het leven is een inwijding en iedere dag kun je deze inwijding robuust de rug toekeren of speels en dansend en eventueel huilend en naar adem happend omarmen.

De magische vrouwentempels zijn niet afgebroken, ze leven nog steeds, ze staan overeind, zolang wij opstaan en overeind staan al of niet met nepwimpers in het volle licht van de ziel en ons verhaal van verlangen, hartstocht, eenwording en liefde vertellen. Zoals het is. Ik nodig je uit!