Thuiskomen bij mij... Ierland 3

Vandaag is mijn laatste dag van mijn retraite in Ierland van een maand. Mijn laatste dag in de tiny cottage, bij het stromende beekje en de esdoorns, de tjilpende parelhoen en de balkende ezels. De laatste dag in de bedstee met het houtkacheltje aan. Ierland is goed voor me geweest, alweer. De magische reis die ik eind mei begon samen met mijn vriendin F. is hier voortgezet. Ik heb hier dingen beleefd en ervaren die niet voor nu zijn om te delen. Maar wat ik wel kan zeggen is een paar dingen: Ierland is een heel lief en vrolijk land. Elke dag als ik ging wandelen of op de fiets de wind, de heuvels en de regen trotseerde riep ik zo hard mogelijk: ‘Hallo Ierland!!’ En Ierland praat altijd direct terug. Nederland wacht soms wat langer met antwoorden. Maar zodra ik dat riep kwamen er musjes, roodborstjes en andere prachtige vogeltjes overvliegen, waarvan mijn vader alle namen zou hebben geweten, al kwetterend. De schapen keken dan altijd op alsof ik een zeer onverwachte verschijning was in hun wereld, de paarden renden naar me toe, de koeien, alles reageert hier. Direct. Als ik bij de oude bomen of ruïnes ging zitten en ik worstelde met zinnen of hoofdstukken of ik was aan het broeden op een nieuwe scène, dan kreeg ik direct het antwoord, de ingeving, de inspiratie. Als ik hier in de tuin wat danste zonder muziek, leek het gras zelfs met me te praten. Als ik iedere dag op mijn meditatieplekje bij de esdoorns zat en de stromende beek, kreeg ik beelden, woorden, zinnen... Soms kwam ik in alle rust aanlopen met een vraag in mijn wezen en hoorde ik het antwoord al voordat ik was gaan zitten. Ik heb deze maand zo eenvoudig en stil mogelijk geleefd, zonder prikkels, zonder opkikkers of wat dan ook. Alles is hier stil. Dag en nacht. De lucht helder en fris. In de stilte waar ik zo allemachtig veel van houd, vond ik mijn meest eenvoudige zelf weer terug. Mijn liefde voor koken in de mini keuken is weer teruggekomen. Die liefde verloor ik op slag toen ik nu alweer 7 jaar geleden mijn Turkse ex-vriend kwijtraakte, Kaan. Toen mijn vader vroeger bij ons wegging stopte ik jaren met eten. Dat heb ik nu niet gedaan, ik houd teveel van eten. Maar mijn liefde voor koken sinds Kaan mij verliet en mijn vader stierf was opnieuw in geen velden of wegen meer te bekennen. Vanaf de eerste dag had ik weer behoefte vol liefde en verse kruiden te zorgen voor mijzelf en mijn lichaam. Natuurlijk kookte ik nog in al die jaren, maar de liefde en creativiteit was weg. Alleen voor mijn zoon kookte ik nog altijd vol liefde. Mijn vader was helemaal gek op mijn eten. Ik had jarenlang, zelfs toen ik niet meer bij hem woonde voor hem gekookt. Kaan was ook heel erg gek op mijn eten. Hier leerde ik weer gek te worden op mijn eigen kookkunst. Ik heb hier geslapen op een manier die ik alleen ken als Fakteh bij mij in de buurt is. Zo diep, zo stil, zo heerlijk dat je elke ochtend met een prethoofd wakker wordt. Zo diep en stil heb ik niet meer geslapen sinds ik in de boshut in Noordlaren woonde en in de tijd bij mijn vader. Mijn spieren kunnen hier ontspannen. En ik, mijn lichaam, kan zelfs voor het eerst weer op een goede, gezonde manier tegen kou. Ik kon geen enkele kou meer verdragen sinds ik ziek werd. Alles ging dan helse pijn doen. Nu niet meer! Ik heb elke dag vuurtje gestookt. Haardmagie bedreven, zoals ik het noem. Mijn verhalen in mijn nieuwe boek beschreven met het vuur op de achtergrond, de stromende beek in mijn oren, de aarde om mij heen en de heldere, frisse lucht die ik hier inadem. Ik had bijna geen behoefte aan sociale activiteiten, ik heb dit keer maar weinig gezien, weinig ondernomen in de buitenwereld, gisteravond zat ik voor het eerst in een pub. En gelukkig was het daar rustig. Ik zit hier met tranen in mijn ogen omdat deze plek me zo lief is geworden. Mijn zoon belde me net om me een fijne laatste dag te wensen. Hij gunt mij de hemel. De gastheer die deze cottage verhuurde weet het zelf niet, maar lijkt zowel qua uiterlijk als qua karakter sprekend op mijn vader en hij komt zelfs uit hetzelfde dorp. Hij kent de mensen van mijn jeugd. Hij gebruikt exact dezelfde kleuren voor zijn huis en deze tiny cottage als mijn vader: zonnegeel en warm rood. Mijn lievelingskleuren vroeger. Mijn kamer als tiener was helemaal donkerrood geverfd met gele elementen. Dan voelde ik me dicht bij mijn vader, die dezelfde kleuren had. De plek waar ik me altijd thuis voelde maar veel te weinig gewoon kon zijn. Pas later, veel later. Die kleuren brachten het kind in mij weer helemaal boven. Ze danste hier, ze lachte hier, ze schreef hier, ze kleurde hier, ze praatte met de natuur en de dieren net als vroeger, ze zong hier en ze wandelde en fietste hier. Haar eigen, rijke, eenvoudige leven, verbonden met de aarde. En zelfs de thee hier hielp mee. De thee die ik de eerste dag van aankomst al vond: Lily’s tea. En het was de lekkerste thee die ik ooit geproefd heb. Ik ging weer van thee houden, net als vroeger. De hele dag herinnerde alles hier me aan wie ik geweest ben, ooit, voor alle verliezen, voor alle tegenslagen, voor de mensonterende ziekte, het misbruik, de pesterij, de ontkenning, voor de meervoudige complexe PTSS. Ver voordat ik wist van het bestaan van Pippa Pinuppins, zij die mijn leven redde (toen niemand anders het deed of kon) en de deur naar het leven terugvond. Toen ik nog gewoon Lily was, met alles erop en eraan. Haar manier van confronteren, zichzelf en anderen, haar trouw en loyaliteit aan de waarheid, geen blad voor de mond, ook niet als dat beter uitkwam voor zichzelf. Het meisje dat leerde in haar leven van haar eigen gezelschap, de dieren, de natuur en de stilte te houden. Het meisje en de vrouw die niet bang waren, zich geliefd voelde, zich anders voelde en soms een buitenstaander maar die werkelijk met zichzelf kon opschieten, zichzelf kon opvangen. Eigenlijk onder alle omstandigheden. Die vrouw, dat stralende meisje van voor de ziekte en de ellende heb ik voor het eerst in lange, lange jaren teruggevonden, ongeschonden. Ik heb altijd geweten dat door Pippa te worden en haar mijn leven te laten overnemen en te besturen ik Lily in de as had laten liggen. Lily die tot drie keer toe bijna zelfmoord pleegde, die geen enkele man kon vasthouden, in de crisisopvang terechtkwam om tegen zichzelf beschermd te worden, Lily die miskramen kreeg met een niet te blussen kinderwens. Lily die van huis naar huis ging en nergens kon blijven. Pippa liet haar in de as liggen. Ze mocht bijkomen, haar levenslot veranderen, haar demonen onderzoeken, tot rust komen. Vorig jaar klopte ze alweer aan. Lily in de liefde wilde terugkeren. Je leven lang als redder en als superheldin doorbrengen gaat uitputten, al heeft Pippa mij volledig terug in het zadel gezet. Ik blijf gewoon Pippa voor de buitenwereld. Zij is mijn beschermvrouwe, zij is de wereldvrouw, zij is genezing. Maar Lily, de vrouw die simpel en eenvoudig is en houdt van stilte en zelfs van alleen zijn of met echt geliefde anderen die haar zichzelf laten zijn, is terug. Dagen geleden voelde ik ineens hoe deze plek haar omringd heeft, geboost heeft, haar alles teruggaf wat ze ooit verloren was. Zij kan nu onder het veilige dak dat Pippa gecreëerd heeft thuiskomen. Ik ben thuisgekomen bij mijzelf. Bij mijn meest essentiële, diepste zelf. En daarom verlaat ik deze plek morgen met een grote dankbaarheid maar ook een gezicht en hart vol tranen. De retraite was alles en meer nog dan ik verwacht had. De eerste etappe van mijn reis naar Thuis heb ik goed doorlopen, de inwijding voltooid. Tijd voor de volgende inwijdingen die mij (altijd) te wachten staan. Op naar Hemeltjelief waar ik maar liefst bijna 2,5 maand mag verblijven, een voor mij magische plek. Mijn reis gaat verder. Het diepe slapen hier, het zelfs zonder hond zijn en goed vervoer, het volledig op mijzelf teruggeworpen zijn heeft mij de grootste schat teruggebracht die er bestaat: Lily zoals ze was voordat ze ging geloven dat heel het leven tegen haar was en zich tegen haar gekeerd had. Lily die niet bang is en zichzelf kan opvangen. Altijd. Het magische kind. Van wond naar wonder en het wonder zit eronder…

Voor alle duidelijkheid: ik blijf gewoon Pippa voor iedereen die mij zo kent en noemt. Lily heeft nog geen behoefte aan de wereld...