Radicale Zelfliefde: all-inclusive

Gisteravond was het midzomernacht.

We hadden de afsluiting van de jaartraining voor vrouwen 'Heerlijk Hoogsensueel' op een magische plek.

Ik heb prachtig werk als ik besef hoe vaak ik bij dit soort inwijdingen aanwezig mag zijn. De inwijding waarin een vrouw (of man) haar eigen schoonheid, kracht, vreugde en liefde opeist en deelt. Ik zie dan hoe IEDERE vrouw een absoluut adembenemende schoonheid is van kracht en liefde en vreugde. En ik zie dat alle andere vrouwen het ook zien en verbijsterd zijn van wat ze zien. Dat de regels van de maatschappij en de cultuur waar we uitkomen niet meer gelden en volkomen verdwijnen en in het niets opgaan in de ceremoniële ruimtes waar je dan binnenstapt.

Als je met ceremoniële ogen kijkt naar mensen, zie je dit ALTIJD. Dan gelden de regels van de wereld niet meer voor jou, niet meer voor jouw ogen en oren, maar voor het kloppen van jouw hart in de Bron, voor alles wat durft te groeien en bloeien in zelfliefde.

Nog nagenietend van deze magische energie van bloedmooie wezens van vrouwen in die prachtige, liefdevol gebouwde ronde hut van leem en balken met hun prachtige dansen, verhalen en levenskunsten, werd ik out of the blue een dag later, getroffen door mijn oude PTSS.

Al een dag later! Een verschijnsel dat ik al vier jaar niet meer heb.

Voor alle duidelijkheid: niet bij en door de ceremonie, iets wat er gebeurde wat er volslagen los van stond. Ik ben mij altijd bewust van de kracht van inwijdingen, daarom begeleid ik ze met uiterste zorgvuldigheid.

PTSS (Post traumatisch stress syndroom) kan hoewel geheeld en doorleefd, zomaar plots door één oogopslag of zin getriggerd worden. Toen ik terugreed pas laat in de middag de volgende dag, was ik in een enkele seconde weer terug in de tijd. Net nog lachend en nagenietend en met magie omhuld. En toen ineens huilend, bevend, doorademend, een vriendin bellend met 'Ik ben bang.' Bang voor mezelf. En dat zeggen en delen, dat was al het helen.

En nu zit ik met haar alsof ik haar wieg in mijn armen, vol zelfzorg en hulp om mij heen, zo anders dan voorheen. Haar zenuwen en spieren trillen nog maar ik laat haar niet alleen. Ja, ik ben heel transparant over mijn levensverhaal, over mijn ziekte, mijn pijn, mijn rolstoel, maar over de PTSS zweeg ik tot nu toe liever. Het is een schaambeen gebleven, ik accepteer dat het er zit maar het mocht zich blijkbaar tot nu toe niet ineens in volle zonlicht aan mij tonen.

Maar na inwijdingen, zeker als ze deels over zelfliefde gaan (blok 1 gaat immers over eigenwaarde en zelfliefde) wordt de ingewijde altijd onderworpen aan een test: meen je wat je jezelf belooft hebt? Ga je het ook leven? En dit geldt net zo hard, misschien wel harder (!) voor degene die de ceremonie begeleidt.

Ze komen tegenwoordig allemaal naar mijn cursussen en vooral praktijk voor zelfliefde. Zelfliefde is een populair product. Zelfs de reclamewereld heeft dat in de smiezen: 'omdat je het waard bent, omdat je van jezelf houdt.'

Het wordt links en rechts neergekwakt, als was het een lekker warm gemakkelijk te bereiden en te serveren seitanbroodje. Maar ik zeg je: zelfliefde is onbetaalbaar en ja, helaas vergt het soms ook wat arbeid.

Als ze binnenkomen zeggen ze: 'Ik kom voor zelfliefde' en kijken mij dan vragend aan. Als ik doorvraag (want dat doe ik nu eenmaal graag als mensen mij vragend aankijken) willen ze het meest van al zelfliefde in een formule, een all-inclusive kant en klaar pakket, een zoveel stappenplan. Sommige cliënten of cursisten zijn daar best standvastig in.

Dus ik geef ze dan stap 1, altijd stap 1: begin gewoon met datgene wat je het aller-moeilijkste vindt van jezelf te accepteren en beminnen. Dat heet radicale zelfliefde.

'Ja, nee, ho eens even, ik wil wel van mijzelf houden maar niet van dat! Bedoel je serieus dat ik dan zelfs die ene geheime, allerverschrikkelijkste kant in mijzelf ga omarmen en liefhebben?'

'Ja waarom niet?' zeg ik dan. 'The sky is the limit, shame the devil and challenge God. Wat kan je gebeuren? Je hebt het nu 20, 40, 60 jaar afgewezen. Heeft het geholpen?'

'Nee, maar jezelf veranderen is toch ook een nobele zaak?'

'Tja, als jij het zegt, ik weet het nog zo net niet of dat nobel is. Heb je ooit gehoord van een geslaagde (gelukkige!) relatie waarin beide partijen elkaar willen veranderen? Groeien en tot bloei komen, ja, ja jaaa. Maar veranderen?'

De weerstand of de angst omarmen betekent toch zeker niet dat je erin zou moeten verdwijnen of dat je ervoor zou moeten kiezen?

Van jezelf houden betekent soms ook juist dat je 'nee' zegt tegen iets of iemand. Nee tegen een oud patroon, nee tegen datgene wat je niet verder helpt. Maar nee zeggen is echt wezenlijk iets anders dan het niet willen accepteren of erkennen. Voor een goed gegronde nee heb je het eerst nodig datgene waar je nee tegen zegt in het gezicht te kijken en te herkennen...

Hoe kun je er anders nee tegen zeggen?

Ja, iedereen wil zelfliefde en liefde voor al wat is ervaren. Dat snap ik ook wel. Maar als je nu eens begint dan met liefde voor al wat is in jou... en nee, dat betekent niet dat je voor eeuwig in angst zou moeten blijven zitten of met de weerstand zou moeten trouwen tot de dood jullie pas scheidt. Houden van is herkennen, erkennen en datgene wat geen licht heeft gehad en verworpen is een plek geven onder de zon, in je eigen hart en licht. Als je het donker van jezelf omarmt en liefhebt betekent het nog niet dat je ervoor kiest!

Er is geen formule voor zelfliefde, ik denk eerder dat het een levenspad is, een levenslang levenspad nog wel. Een pad waar je soms vanaf valt en dan weer op verdwaalt. En dan weer struikelt en elke keer opnieuw jezelf weer bijeenraapt om achter jezelf te gaan staan en de wereld te schenken wat haar toekomt.

Hier komt ie, het grote geheim:

niet jouw perfectie (ugh!) maar jouw heelheid (het totaal van alle verschillende delen in jou)!

En liefde voor al wat is in jou zal altijd resulteren in liefde voor al wat is om je heen. Dat kan niet anders!