Als oprechte vriendelijkheid weer in de mode kwam...
Dan zouden we onze lijven te lijf gaan met een groot kloppend hart vol liefde…
Dan zouden we onze gedachten transformeren tot zonnestralen die doorbreken op bewolkte dagen…
Dan zouden we veel meer toevallige glimlachen uitwisselen met volmaakte vreemden…
Dan zouden we geen gebroken harten meer in onze borstkassen meezeulen en een open hart aanbieden aan datgene dat en diegene die wij liefhebben…
Dan zouden onze exen geëerd worden met odes van vriendelijkheid…
Dan zouden onze kinderen zich niet langer hoeven verschuilen en openlijk mogen huilen…
Dan zouden onze dieren niet langer aangelijnd of gekooid hoeven worden en konden ze hun onbaatzuchtige werk weer vrijelijk verrichten…
Als oprechte vriendelijkheid weer in de mode kwam…
Dan zouden we geen mensen meer, zelfs onze kinderen, ouders of geliefden, aan ons binden maar ons enkel met hen verbinden….
Dan zou de haat, de jaloezie en de afgunst verdwijnen als een zinloze tirannie om te verdelen…
Dan zouden we al onze connecties met al wat leeft weer kunnen helen…
Dan zouden we onwerkelijke ontmoetingen hebben met alle soorten mensen en we zouden vragen naar hun wensen en respecteren hun grenzen…
Dan zouden alle opgelegde grenzen vervagen en ons tot medeliefde en mededogen uitdagen…
Dan zouden vrolijke diepgang en diepzinnige pret weer op het dagelijkse menu staan…
Dan zouden we vaker zomaar lachen, zomaar knikken, zomaar iets vriendelijks zeggen tegen een ieder die we tegenkwamen…
Als oprechte vriendelijkheid weer in de mode kwam...
Dan zouden we groot geld geven als iemand in nood ons om klein geld vroeg…
Dan zouden meningsverschillen weer een uitnodiging tot groei zijn…
Dan zouden we al onze zusters en broeders een plek en spotlamp en microfoon op het podium gunnen, wat ze ook te zeggen hebben…
Dan zouden we gemakkelijker sorry zeggen en letterlijk over ons hart strijken…
Dan zouden we onze eigen wonden en trauma’s helen zonder een ander als boksbal te gebruiken…
Dan zouden we met open ogen onze rol kiezen in het toneelstuk van dit leven…
Dan zouden we de ander evenveel applaus gunnen als onszelf en zoveel sneller vergeven…
Als oprechte vriendelijkheid weer in de mode kwam...
Dan zouden we cheerleaders worden van alle culturen, alle religies, alle seksen, alle kleuren en alle soorten en maten…
Dan zouden we licht verspreiden en blijheid, gewoon omdat het kan…
Dan zouden we de Bron weer vinden en zou de zon in ons gezicht weer doorbreken…
Dan zouden we allemaal levenskunstenaars zijn die heel de wereld mooi en roze kleuren…
Dan zouden we misschien een toekomst hebben van veiligheid, vrijheid en blijheid, ook voor de generaties na ons en alles wat op aarde leeft…
Dan zouden we zelfs hallo zeggen tegen stenen, planten, bloemen, zee, vuur, elementen en alles dat ons omringt…
Dan zouden we niet langer voor gek staan en toch lekker gek mogen doen…
Als oprechte vriendelijkheid weer in de mode kwam...
Dan zouden we juist vaker onze tong eens goed uitsteken en de haren op onze tanden laten zien…
Dan zouden we behalve medelijden ook weer de medevreugde gaan vieren…
Dan zouden we het wilde volk weer aan het roer laten staan...
Dan zouden we onze wilde haren losgooien in de wind...
Dan zouden we allemaal thuiskomen zonder hekken, deuren en sloten…
Dan zouden we zorgen voor onszelf, elkaar en de aarde…
Als vriendelijkheid, oprechte vriendelijkheid en zachtmoedigheid weer in de mode kwamen, zouden we vol liefde en lust ons leven ingaan en de zachte leerweg kiezen…
We zouden dan niet langer de harde leerweg onszelf of anderen aandoen.
We zouden daadwerkelijk organisch en op geheel natuurlijke wijze, zonder haast of druk, zonder richting of half stuk, kunnen uitgroeien tot wie wij altijd al bestemd waren te zijn…
Tekst en Art by Pippa
P.s. mocht je deze man kennen, die ik geschilderd heb, zou je hem dan willen doorsturen?
Ik wil met hem trouwen…
Rode sokken zijn pré maar hoeven niet per se.
