top of page

'Hoe gaat het met je lip?'


'Hoe gaat het met je lip?', vraagt de ene vrouw aan de andere vrouw, als ik binnenkom bij de zonnebank salon. Ik ga graag eens in de zoveel weken even zonnebaden (ik vind een mooie tint nu eenmaal goed passen bij vrouwen met rijkelijk toebedeelde vrouwelijke vormen en zuidelijk temperament). Nou ik vraag dus nooit aan mijn vriendinnen hoe het met hun lip gaat, daarom geloof ik dat het zo nuttig en leuk is om zoveel mogelijk in verschillende werelden rond te lopen. Daar leer je gewoon ongelofelijk veel van. Ik begrijp hem niet eens direct. Ik ben dol op die mensen daar en ze zijn eeuwig bereid mij bij te spijkeren, dus vraag ik: 'Wat is er met je lip dan? Ben je gevallen?' Dat vinden ze hilarisch. Qua humor doe ik het gelukkig in alle soorten werelden meestal heel goed. 'Ik heb mijn lip net laten inspuiten'. 'Ja', zegt de man achter de balie die volgens eigen zeggen een narcistische homo is ('ja, over zulke dingen moet je heel eerlijk zijn vind ik, dan weet iemand direct waar hij aan toe is'), 'ik ben nog steeds niet tevreden en heb het nu al twee keer laten doen'. 'Ja, maar bij jou past het veel beter een extra injectie te vragen, dat gaat je super mooi staan schat.' Daarna gaat het gesprek verder over wimper extensies, geverfde wenkbrauwen, gebleekte tanden, acrylnagels en andere dingen waar ik niets van begrijp.

Ondertussen spijkert de meneer achter de balie mij bij over zijn liefdesleven en dat hij nu de liefde van zijn leven heeft gevonden in Maastricht. 'Tadaaaa, een borderliner, het kan niet beter, die lui zijn nog manipulatiever dan narcisten. Hij heeft mij totaal in zijn macht, ik houd ervan!!!" En hij geeft me een vette knipoog. Gottegot wat een verademing dit soort gesprekken. 'Gefeliciteerd!' zeg ik blij. 'Veel manipulatief geluk samen'.

Ook dat vindt hij weer enorm grappig. Maar omdat ik af en toe ontzettend traag van begrip ben maar wel graag alles wil begrijpen vraag ik 'maar hoe zit dat nu met je lip? Waarom zou je ze steeds opnieuw laten vullen?' 'Omdat dat langzaam verdwijnt natuurlijk' en opnieuw ben ik heel erg grappig. Alle drie aanwezigen met ingespoten lippen vinden mij reuze geestig. Ik voel me nogal dom. En mijn lippen ook. Ik durf het niet te vragen, maar waar verdwijnt het dan naartoe zou ik zo graag willen weten.

Ondertussen ben ik daar kind aan huis en zegt ie bij wijze van compliment (want eerlijk is eerlijk na dat hele ziekenhuis, scan, neurologie en gillende pijn gedoe zie ik zo pips als een bleke muis): 'Je bent er wel weer aan toe schat, je ziet een beetje bleekjes rond je neus!' Met mijn voeten destijds (ik durf nu alleen nog naar pedicures op Lesbos, die schrikken niet zo gauw) waren ze wel iets minder complimenteus maar wel weer heel eerlijk en dat waardeer ik nu eenmaal erg als mensen dat zijn. 'Wat zien ze er verschrikkelijk uit schat!!!' En de hele toko kwam kijken en was het erover eens. Wat ook grappig is, is dat ik altijd het gevoel heb alsof ik er volslagen onverzorgd en baggie bijloop daar, terwijl ik heus wel van jurkjes en flamboyante bloemen in het haar houd enzo. Ik kop altijd wel als enige doelpunt mijn buikdans erin. Dat doet het altijd goed daar. Buikdans is bling bling en sexy. Bijna in ieder gezelschap. Ze hebben me uitgenodigd binnenkort een optreden en workshop daar te komen verzorgen, 'maar dan trek je toch wel ff wat anders aan hé schat!?' 'Natuurlijk! En ik zal zelfs mijn teennagels wel even lakken voor jullie.'

Ik heb er wel respect voor als mensen eindeloos aan zichzelf knutselen. Ik heb daar simpelweg geen tijd voor. Ik ben de hele tijd aan de wereld en in de wereld aan het knutselen. Als ik wil schilderen pak ik canvas in plaats van mijn hand, gezicht of voet. Ik breng de wereld om mij heen tot bloei en zij zichzelf. Allebei heel leuk eigenlijk. Aankomende zondag heb ik weer de witte tent vrouwenbijeenkomst en dat staat dit keer helemaal in het teken van floreren. Mijn hele buitenwereld floreert (mijn hele huis hangt vol kunst) alleen mijn voeten zijn verschrikkelijk. Ach ja, zo heeft iedereen wel wat om aan te knutselen toch?

En ik ga stralend weer de deur uit, ik noem het altijd mijn mini vakantie naar Lesbos. Twintig minuten, eens in de zoveel weken, en ik voel me weer herboren. Fakteh moet er allemaal maar om lachen. Hij gelooft niet echt in racisme. Die blanken zijn zo overduidelijk jaloers op ons Afrikanen en Zuid-Amerikanen dat ik racisme altijd wel grappig vind. Ze willen dikke, ronde billen, volle lippen, krullen, een bruine huid, geen rimpels en overal in het land kun je leren dansen en bewegen zoals wij. Gelukkig vindt hij mijn lippen goed genoeg en hoeven er niet een aantal injecties in die dan weer verdwijnen (eng hoor!). Ik kom er altijd blij vandaan, iedereen noemt elkaar 'schat' en is recht voor zijn raap. Halleluja zeg ik. Ik ga weer eens een dutje doen. Soms heb je wel een beetje het gevoel dat je nergens bijhoort als je zo graag in verschillende werelden en gangs rondhangt, maar je leert altijd wat. En daar moet je nu eenmaal veel voor over hebben!

Column

Recente berichten
bottom of page