Magie in het 'Nieuwe Hemelrijk':
Verwondering en volledig vrouw zijn!
Wat een wonderen op één dag. Ik ben er stil van, beduusd. Ik voel me verwonderd, verbluft, dankbaar. Met mijn allerliefste vriendin en collega Alejandra de nieuwe serie witte tent bijeenkomsten voor vrouwen aan het voorbereiden. We rijden naar het 'Nije Hemelriekje' en vol geestdrift zijn we bezig de eerste dag voor te bereiden, thema 'verwondering en magie'. Ook bespreken we tot in de diepte en in detail welke magische reis ons te wachten staat, wie onze Patrones is deze keer en waar het wezenlijk omdraait.
En zoals dat bij ons altijd gaat raken we helemaal in de 'JA, EN...' sfeer. Ik heb vandaag ontdekt dat dat één van de grootste wonderen is in onze magische en soepele samenwerking. Als de één een idee of plan inbrengt, zegt de ander eigenlijk nooit: 'Nee, want' of 'Nee, maar'. We zeggen ook niet alleen maar 'ja maar' of zelfs 'ja', zodat het blijft bij dat ene plan. Als kralen aan een magisch koord rijgen we maar raak en voort. En roepen we steeds geestdriftig en toch zacht: 'Ja, en...'. Met 'ja, en' eer je jezelf en je ingevingen en die van de ander. Je telt op, in plaats van af te trekken. Je legt naast elkaar, zodat je gelijkwaardig naast elkaar blijft staan. Je bouwt in plaats van dat je afbreekt.
Terwijl we druk bezig zijn met twinkelende oogjes omdat ons hart en onze ziel bij dit werk betrokken zijn, komt er een wat oudere, prachtig mooie vrouw schoorvoetend naar ons toegelopen, met stralende ogen. Ze vraagt ons of we groepen geven of workshops aan het voorbereiden zijn. Ze vertelt ons haar verhaal, ze gebruikt ALLE woorden waar we het net over gehad hebben, zoals 'magie', 'elkaar versterken', 'in de spiegel kijken met zachte in plaats van kritische ogen', 'op je eigen pad blijven' en ga zo nog maar even verder. Ik noem haar een kadootje en mijn Latina vriendin geeft haar direct een dikke knuffel. We geven onze folder aan haar en zij geeft haar gegevens aan ons. Magie! Een zuster van de witte tent, al weet ze dat misschien (nog) niet. Ons licht en onze wijsheid gebruiken om in beweging te brengen... Ze gebruikt dezelfde metaforen en woorden. We hebben het zelfs over de dood, luchtig maar treffend. We zitten met kippenvel op onze armen naar elkaar te kijken als ze weg schrijdt als een ingewijde, integere koningin. Haar man trots naast haar, glimlachend.
We kijken achterom en zien een oudere man lachend naar ons kijken die ons toeknikt en zegt: 'Wat voor moois gebeurde er daarnet, ik kreeg er iets van mee, maar niet alles...' We leggen het hem uit en hij legt uit hoe deze plek heet: 'het nieuwe hemelrijk: de plek waar mensen elkaar werkelijk ontmoeten en elkaar versterken in plaats van afvallen.' Nog een engel op ons pad. Hij legt uit dat dit een plek van de kikker en de pad is. Ik kijk Alejandra aan, we weten allebei dat de kikker voor magie en verwondering staat. Ook zegt hij nog: 'Toeval bestaat WEL! Het valt ons toe. Als er geen toeval bestond, stond alles al vast, zouden de Goden zich dood vervelen en bestond er geen magie en plezier meer.'
Als we daarna naar buiten lopen, beseffen we dat de vorige reeks witte tent bijeenkomsten een diepe duik was met als Patrones de Godin Yemaya: Godin van de Golven. Nu zijn we aangeland, er ligt een dode watervogel aan onze voeten en we beseffen dat we stevig mogen gaan staan op de aarde, de wereld in en voortgaan op ons eigen magische pad. We nodigen Gaia uit als Patrones: Moeder Aarde herself. Ja, ons kippenvel zegt dat het klopt. Creëren en scheppen vanuit onze buik, ons hart, onze intuïtie en magische ingevingen. Dat is volledig vrouw zijn voor ons!
