Levenslessen van een patiënt
Dit zijn zoetzure levenslessen van een patiënt die Pierewiet heet en die kierewiet werd. Zij had niet alleen een chronische, neurologische ziekte maar kreeg ook een complexe, meervoudige PTSS.
Het was alsof ze niet alleen beetgenomen was in haar schaamlip, maar dat ze tevens leeggezogen werd en in haar ooit zo vitale, op en top krachtige lijf werd gif achtergelaten dat langzaam maar zeker door de jaren heen zijn vernietigende werk deed, in de volksmond 'neurologische lyme stadium drie' genoemd, de chronische variant. Pierewiet was kwetsbaar, open en beschikbaar tot op het bot. Zij had een voorliefde voor alles wat hulp nodig had, liefde behoefde en aandacht zocht. Zij was grenzeloos in haar geven en probeerde met haar zonlicht ieder donker te verlichten, zelfs al zoog het haar leeg en liet het niets dan vergif achter. Beter, dacht ze, kon zij de zware karmische lessen dragen voor die ander. Zij kon het wel aan, zij kon het wel dragen en schijnen tegelijk. Maar na jaren en nog eens jaren langzaam aftakelen greep de ziekte haar toch bij de keel en liet haar jarenlang zwerven door de hel van de onderwereld. Letterlijk lamgeslagen, figuurlijk uit het veld geslagen en eindigend aan infuus, in een rolstoel met armen die alles lieten vallen, kotsend boven de wc, haren die uitvielen, kilo's die eraan vlogen, chronische niet te verdragen pijnen door het gehele lijf en een geest die steeds meer zoek raakte. Aanvallen die op epilepsie en tegelijk op paniek leken kwamen haar steeds vaker bezoeken en op steeds meer onverwachte momenten, waardoor ze steeds meer plekken en mensen ging 'ontlopen' en achter de geraniums eindigde.
De ooit zo dappere, sterke piraat die alles deed, alles kon en alles durfde, kon helemaal niets meer en moest overal hulp bij vragen. De aanvallen van trillende spieren, koortsaanvallen, weg vallen en geheugen kwijtraken zorgden voor paniek. Haar bed werd haar enige veilige anker, haar bed en haar kunst. Want schrijven en tekenen zou ze, al zou ze er dood bij neervallen, dan toch met een potlood of kwast in haar hand. Pierewiet werd ook nog eens verliefd. Niet een beetje verliefd, maar hals over kop, met huid en haar en hart en ziel. Er was haar geleerd dat liefde heel dramatisch moest zijn en dat je bereid moest zijn te sterven voor de meeslepende, hartstochtelijke liefde. Dus deed ze dat. Want trouw was ze wel. In die tijd dat ze van de ene extatische naar de andere paniekervaring ging en weer terug (door haar omschreven als de periode dat ze in de zevende hemel en de zevende hel tegelijkertijd vertoefde) spoelden er ook nog eens honderden, duizenden oorlogslachtoffers aan, aan de kust van haar hersteloord op Lesbos: dat ene kleine plekje ter wereld waar ze rust vond en kon opladen en zich enigszins mens voelen in die jarenlange ziekte. Het was alsof de tot op het bot verkleumde drenkelingen die zij almaar probeerde droog te wrijven met vele, niet aan te slepen handdoeken, niet alleen haar eiland maar ook haar lijf overspoelden. Dat wat ooit zo stralend en gezond was geweest, werd nu bevolkt door ellende. Niet vanwege de mensen zelf, maar vanwege wat ze hadden meegemaakt. En met ieder verkleumd kind dat ze afdroog en in de ogen keek, zei ze: 'Welkom thuis!' En iedere drenkeling was er eentje die haar innerlijke kinderen vertegenwoordigde en haar deden herinneren aan alle ongeboren dochters gestorven in haar schoot, die nooit het daglicht aanschouwd hebben. Ook zij hadden eindeloos gezworven en zich nooit ergens of maar heel even thuis gevoeld, ook zij waren van huis en haard verdreven. Zij hadden geen poot meer om op te staan, zij hadden geen geheugen meer om op te bouwen, geen lijf meer om in te rusten en geen gezonde geest meer om kracht uit te putten.
Ondertussen kwamen de doodswensen. Ze wilde dood. Ze wilde niet meer. De pijn was te groot en de hel te diep. Haar lijf zong en danste in extase in de armen van haar Turkse geliefde, maar haar geest vertrouwde het leven niet meer. Zes jaar slopende ziekte, langzaam maar zeker uit ieder huis gezet worden en alle grond onder je voeten kwijtraken doet iets met je zelfbeeld. Hoe gevoelig je ook bent. Ze wist: ik heb hulp nodig, niet alleen eindeloze pillen en alternatieve en reguliere behandelingen voor mijn lijf, maar ik heb hulp nodig voor mijn geest. Want mijn geest wil er vandoor. En op dat moment verloor ze haar laatste strohalm: de kunst. Ze offerde het aan het water omdat ze de levens wilde eren, die daar op open zee, terwijl de wereld toekeek en niets deed, waren gestorven. Ze had toen nog niet door dat je enkel eer kunt tonen met de kwast in je hand, de balletschoen aan je voeten en visioenen in je hoofd. Je dient er niets en niemand mee als je je kunst laat liggen, want je kunst is je genees-kracht.
Ze liet zich opnemen en kreeg de diagnose PTSS. Post traumatisch stress syndroom. 'Mevrouw, u heeft veel en veel te veel meegemaakt en niets kunnen verwerken.' Ondertussen was haar familie- en vriendenkring goed stevig uitgedund, vanwege haar ziekte en vanwege haar nieuwe beste vriend 'de dood' De dood leek ineens iedereen om haar heen uitverkoren te hebben. Toen ze haar Turkse minnaar verloor die haar alles was geworden, stortte ze zo volledig in, dat haar omgeving en zelfs de trauma behandeling niet meer wist wat ze met haar aanmoesten. Pierewiet was kierewiet geworden in een lichaam dat haar mishandelde als een uitgerangeerde echtgenoot. Maar van een feitelijke echtgenoot was in geen velden of wegen iets te bekennen. En toen ging ze terug naar het eiland van haar dromen dat het jaar daarvoor overspoeld was geweest. Ze verzamelde alle brokstukken van hen en zichzelf die geen warm thuis konden vinden. Haar eindeloos geduldige werk aan zichzelf zou nu beginnen. Het eindeloze oefenen van lichaam en spieren, de eindeloze therapie van zon, zee en zwemmen, warmte, en KUNST, ze vond de KUNST terug.
Maar wie er opstond na deze eindeloze, mensonterende ziekte en gekte was niet langer Piraat of Pierewiet, maar Pippa. Springlevend, opgewekt, in vol vertrouwen, levenslustig en met een kers op haar hoed. Zo ging zij aan de hand van Pippa langzaam maar zeker en met kleine kinderstapjes en danspasjes het leven weer tegemoet. Pippa geloofde niet in chronische ziektes van welke soort dan ook en lapte alle diagnoses verder aan haar bont gekleurde laars. Ze wist de weg naar een gezond leven en haar lichaam vertrouwde Pippa. En zelfs haar geest kwam weer thuis. Lichaam, geest en hart verbonden zich weer aan de hand van Pippa met het leven. Als iemand dus niet begrijpt of het zelfs raar vindt dat Pippa het magische opperhoofd werd van Pierewiet haar leven, de schrijfster en de kunstenares in haar opnieuw had opgediept uit de diepe oceaan en gezond had verklaard, dan keert ze die persoon in gedachten de rug toe. Je mag haar naam misschien onbegrijpelijk vinden, want wie heet er nu 'Pippa Pinuppins'? Maar zij heeft Pierewiet het leven gered, vaker dan je denkt of weet. Ze stond meerdere malen letterlijk oog in oog met de dood, en Pippa stond op uit de dood. Zij is de tovenares van lichaam en geest en maakt alles heel.
By Pippa is het goed toeven, warm thuiskomen en eindeloos kunstzinnig wegdromen. Als zij Pierewiet kon genezen van zoveel ellende, volledig opgegeven door artsen en therapeuten, dan kan ze die genezing in de hele wereld brengen, dat weet ik honderd procent zeker. Zij is de enige die ik nog op haar woord geloof. Als zij zegt: 'Doe dit, ga daarheen, vertrouw die persoon, houd die ander op afstand en breng kleur in je leven', dan geloof en vertrouw ik haar altijd. Zij is mij. Zij is mijn meest stralende, meest heldere en hogere zelf en verloste mij van dood en hel. Er is niets dat haar nog angst kan aanjagen. Ze heeft het allemaal gezien maar kiest nu voor een vrij, gezond en licht leven. En Pierewiet? Zij is tot rust gekomen en leid niet langer dit leven, zij rust uit op de bodem van haar hart want zij heeft veel en lang gestreden, al ver voordat de ziekte haar neervelde, en het leven mag nu echt gevierd worden. Pippa is iemand die heel goed voor Pierewiet zorgt, altijd let op haar grenzen en nieuwe avonturen in kinderstapjes aan haar presenteert. De gevolgen van alles wat er met haar, haar lijf en haar geest gebeurd is, draag ik voor altijd in mij mee, maar zij staat niet langer aan het roer van mijn leven. Mijn leven heb ik in de warme, creatieve, geneeskrachtige handen van Pippa gelegd. En dat was de beste keuze die ik ooit gemaakt heb.
